5 onder 1 dak..... Mist.

5 onder 1 dak......Mist.

Mist.

En langzaam worden we een eiland

verdwijnen in een mist

van

slierten wollen vlagen

veroveren zo mijn dorp

waarvan niemand nu nog wist.
_

Laat een ander ons niet vinden nu

laat ons ons dorp maar zijn.

_

De grijze muren dempen

al het wereldse lawaai

En even hoef ik nooit meer iets

dan mens in mist te zijn.

Inge zwerver

5 onder 1 dak…..Rijkdom.

5 onder 1 dak…..Rijkdom.

Bij Thijs draait het nog al es om geld. Hoe jong dat ie is, hij mag er graag wat van hebben.

Regelmatig bedenkt hij manieren, hoe hij ooit zelf zoveel mogelijk centjes kan gaan verdienen. Inmiddels weet ik, dat als je Lego-ontwerper wordt, je logischerwijs  gratis Lego voor je eigen kinderen kunt krijgen. Dat is een dikke plus. Kies je daarentegen voor het beroep van kok, dan ben je verzekerd van een leven lang voedsel. Een combinatie van beide beroepen is zijn ideaal.

Als Thijs zo nu en dan een zakcentje van zijn oma ontvangt, rent hij onmiddellijk richting de kast met spaarpotten. Onderweg nog net een dankjewel roepend naar zijn gulle grootmoeder. Slimme kleinzonen vergeten het bedankje niet, ze moeten immers vooruit blijven kijken. 

Urenlang kan hij ons vertellen, over wat hij met het geld zou kunnen gaan doen. Voornamelijk speelgoed kopen. Een logische wens van een zesjarige vindt u niet? We laten hem maar. Z’n wensen zijn prettig om naar te luisteren. Vol jongensfantasie en hartstocht. Waar vind je het nog.

Zelf geld verdienen doet ie ook hoor. Ik zie hem nog zitten. Op een dag in het voorjaar. Voor ons huis, op de stoep. Een tafeltje met daarop welgeteld één aardbei. Zelfgekweekt, dat moet gezegd. Thijs op een stoeltje achter dat tafeltje.

Toen de auto’s maar langs bleven rijden en er niemand stopte, veranderde mijn zoon in een heuse marktkoopman. Hij begon zijn waar aan te prijzen middels het roepen naar voorbijgaande potentiële kopers: ‘Aardbei te koop, één euro maar’! Toen ook dit niet hielp, plukte hij een bosje lavendel; als extra gratis product, bij aankoop van die ene rode vrucht. 

Uiteindelijk kwam zijn grote zus de aardbei inclusief lavendel kopen, ze betaalde met een euro van haar vader. Om de situatie te redden.

Mooi is het dan (dit alles in het achterhoofd hebbende) dat deze zelfde Thijs onlangs aan de keukentafel met een prachtige uitspraak kwam. Het ging over geld en hoeveel mama daarvan had. Ik moest hem teleurstellen. ‘Niet zoveel Thijs’ antwoordde ik hem.

Ik had verwacht dat dit een fikse tegenvaller zou zijn, maar niks hoor. ‘Mama, jij hebt dan niet veel centjes, maar jij bent zo lief mama, dan ben je ook heel rijk. Rijk van liefde’.

Volgens mij is het best een pienter mannetje, die Thijs van mij!

Inge Zwerver

5 onder 1 dak.....Knikje.

(een 'oudje' om een beetje in een vakantiestemming te geraken!)




Knikje.



Het zit er weer op. De zomervakantie is voorbij. Nieuwe herinneringen zijn gemaakt. We zijn weer aan het werk en de kinderen naar school. Onze dagen hebben inmiddels strakke tijdschema’s en er wordt weer keurig om 6 uur gegeten. Geen late avondpret meer op de camping en de lange uitslaapochtenden moeten wachten tot de zondag. Maar zo nu en dan, zomaar even tijdens de dagelijkse bezigheden, mijmer ik over die heerlijke weken…. 

We reden met een vrolijke volle auto richting de Picardie in Frankrijk. Net even over de grens van België, maar toch, Frankrijk. Alleen al voor het gevoel zeg maar. We zochten een stukje vrijheid, horloge-vrije-dagen, een nog ongereptere natuur dan het Groningse Platte en natuurlijk veel wijn en stokbrood. 
Aangekomen op de camping moest er onverwachts toch even omgeschakeld worden. Leken we in de auto al echte ontspannen reizigers, toen het er op aan kwam bleken er nog enige vlagen stress en een strak ritme in onze hoofden en lijven te zitten. Wat keken we die eerste dagen op tegen de ervaren gasten die al langer vakantie aan het vieren waren. De professionals noemde ik ze. Hun kinderen sprongen al vastberaden en zonder angst met z’n tienen op de trampoline, de onze keken verbaasd en wat angstig naar die wilde bende. Zelfs de allerkleinsten liepen vrij over de velden van de camping, vonden niets eng en hielden het vol tot de late uurtjes in de avond. Deze rasechte vakantiegangers aten wanneer ze honger hadden en bezaten dat nonchalante. Iets onbekommerds. Om jaloers op te worden vonden wij. We keken naar ze en ze knikten bemoedigend terug. ‘Het komt wel goed’ zag ik in dat knikje. 

Bij het zwembad neergeploft (een beweging die trouwens veel gemaakt is die paar weken) overtuigde ik mezelf ervan dat alle kinderen ingesmeerd waren, voorzien van zwembandjes, rubberen-opblaasbeesten, ballen en waterpistooltjes. Languit lag ik op een ligstoel. Lang ook had ik uitgekeken naar dit ene moment; het boek pakken dat al weken klaar lag voor het Franse. Langzaam voelde ik iets van een vakantiegevoel binnensluipen in mijn hoofd. De zon scheen haar warme stralen en iets tijdloos kwam over het moment…. 
‘Máááam!!!! Dat is Floor. ‘Ik moet poepen mam’. Het moment is weg. Zuchtend sta ik op, loop met mijn blonde dame richting caravan voor de grote boodschap en een kwartier later plof ik nogmaals hoopvol neer op mijn ligbed, het boek weer in mijn hand. Twee regels, echt waar, meer waren het er niet. ‘Mááááám!!! Dat is Anne. ‘Kom je ook even bij mij kijken mam’? Tuurlijk kom ik ook even bij mijn oudste kijken, die al heerlijk in het diepe kan! Ik leg mijn boek weer weg en ben een half uur aan de waterkant bij het andere bad. ‘Wat knap’ en ‘Super’ roepend naar een blij mensenkind. Nu kan ik wel even liggen vertel ik mijzelf en installeer me voor de derde keer met boek en doe een poging me te verstoppen achter een zonnebril. Eén bladzijde was me gegund. U raadt het al. ‘Máááám’!!! ‘Kom je ook’??? Daar staat mijn Thijseman. Zijn stevige bruine lijf glinstert in de franse zon. Grote Nemo-zwembandjes om zijn bovenarmen, duikbril op zijn hoofd en een rietje als snorkel in zijn mond. Zijn ogen stralen regelrecht mijn hart binnen. Ik stop het boek ver weg in de tas, plons het water in en speel…… 

Na enige dagen leven ook wij zonder horloge. We lunchen om half drie ’s middags, toeren langs de mooiste landweggetjes, stranden en krijtrotsen. We stoppen de kinderen pas op bed als het donkert, als ze echt niet meer kunnen en de camping gaat fluisteren voor de nacht. Dan pakt mijn lief nog even de Nintendo van Anne en doet een spelletje. Ik lees mijn boek. Echt. We drinken een wijntje, praten wat af en drinken nog een paar wijntjes. Tot het genoeg is….. 

Die dagen leken eindeloos. Voor we het wisten waren we al even ervaren als onze voorgangers. Nu knikten wij bemoedigend naar nieuwe gasten. Herkenden hun onzekere blik bij de trampoline. Keken begripvol als hun kinderen rond acht uur toch echt in tent of caravan moest verdwijnen om te slapen. Knikten nogmaals als we hoopvol boeken uit zwemtassen zagen komen bij het zwembad. En als ze mij dan na twee of drie dagen toevertrouwden dat het leesmoment verschoven was naar de nachtelijke uurtjes, waarna ze met een gekke sprong het water indoken, wist ik dat het vakantiegevoel ook hun had bereikt…… 

Vive La France (maar natuurlijk ook Oostenrijk, Denemarken, Ameland of Bakkeveen !) 

Inge Zwerver

5 onder 1 dak....Over dat ook ik niet de perfecte moeder ben.

5 onder 1 dak....Over dat ook ik niet de perfecte moeder ben. 

Las u de vorige keer dat ik één van mijn kinderen zonder enige waarschuwing Petunia's liet eten. 
Het kan nog een graadje erger kan ik u zeggen. 

Ik had zo'n dag vandaag. 
Nogal volgeboekt met werk en veel gevlieg. 
Handig als je je werk op loopafstand hebt, dat wel. 
Maar je loopt op de één of andere manier ook wel erg vaak heen en weer. 
Tussendoor wil je ook nog je kinderen een boterham smeren tijdens de middagpauze in de veilige haven van thuis. 


Het plaatje oogt aan de buitenkant idyllisch. 
Een moeder met een zooitje kinderen aflopend van groot naar klein aan de keukentafel. 
Bruine boterhammen, potten jam en pindakaas. 
Een gezellig geroezemoes van bestek en verhalen. 

De kenner echter ziet de afwezige blik in de ogen van de moeder. Ze knikt wat van ja en schudt wat van nee. Smeert her en der wat boter op een broodje en schenkt de glazen vol met melk. 
Maar toch, echt aanwezig is ze niet. 
Druk met alles wat ze heeft gedaan, wat nog moet en vooral hóe dat dan moet. 

Als alles dan is opgeruimd en de snuitjes zijn weer gepoetst, moet iedereen, vlug vlug, weer naar school. 
Het werk wacht. 
Een beetje tempo graag. 
Het ene kind fietst alvast vooruit en het andere lift met mij mee in de auto, er moeten bloemen worden gehaald voor de molen. 
Kinderen in de klas gebracht en daar gaan we weer. 

Heeft u al iets gemist in het verhaal? 
Heeft u misschien een kind gemist in het verhaal? 
U wel? 

Ik durf het bijna niet te zeggen. 
Het schaamrood staat op mijn wangen. 
Maar, vandaag ben ik een kind vergeten! 

Terwijl ik langs mijn huis reed, iets harder dan dertig ben ik bang, stond er een meisje van tien achter de ramen van ons huis te wuiven. 
Een soort van "joehoe, ik ben hier" manier van wuiven. 
Het was Anne. 
Opgesloten en vergeten door haar vreselijke moeder. 
Ik heb haar niet gezien. 

De deuren waren op slot, ik was met twee bengels vertrokken en ben mijn oudste kind vergeten. 
Stilletjes en geruisloos spelend op haar kamer liet ik haar achter. 
Wat een monster van een moeder. 

De opgesloten en vergeten dame vond het zelf zeer komisch. 
Ze heeft dapper een andere sleutel gezocht en gevonden en heeft zichzelf weten te bevrijden. 

Dubbel van de lach kwam ze zo'n anderhalf uur later uit school en vertelde mij het verhaal. 
Werkelijk, ik had er niets van gemerkt. 
Geen moment aan haar gedacht. 

Geen perfecte moeder, wel een zelfstandige dochter. 
En wat kunnen we heerlijk lachen samen! 

Inge Zwerver 

5 onder 1 dak...Over basilicum en twee dingen tegelijk doen....

Over basilicum en twee dingen tegelijk doen. 


Soms denk je even iets nuttigs te kunnen doen op een moment dat je kinderen ook thuis zijn. 
Ervaring leert mij zo langzamerhand dat dat eigenlijk onmogelijk is. 
Toch doe je als ouder altijd maar weer een poging. 
Net als ezels met stenen. 
Het eindigt altijd in ergernis of chaos. 


Er was zo'n moment. 
Ik had maar één kind bij huis en dat kind zat zoet te spelen. 
Al een tijdje ook. 
Dan kan er wel even wat achterstallige administratie worden bijgewerkt denk je dan. Computer aan, papieren erbij en een frons op je voorhoofd. 
Je kind wandelt langs en praat. 
Eigenlijk gaat het daar al mis. 
Hij vertelt over Ninja's en vraagt in een volgende zin hoe ook alweer overmorgen heet. Maar dan voor gisteren. 
Mijn frons wordt dieper en ik raak het spoor een beetje bijster. 
In zowel de adminstratie als de gedachtenkronkels van mijn kind. 
Ik toets wat cijfers in en krijg een ingeving. 
Eergisteren roep ik blij. 
"Ja, die bedoel ik, eergisteren"! 
Het kind kijkt ook blij. 


Er dwarrelen wat papieren op de grond. 
Thijs, het kind in kwestie, vraagt wat hij eergisteren ook alweer voor het eerst had gegeten. 
Mijn hoofd steekt net boven de rand van de tafel. 
Ik zie hem wijzen naar een bloempot op het aanrecht. 
"Basilicum Thijs". 
"Basilicum"! 
"Dank je mam", lacht Thijs. 
Hij trekt wat blaadjes van de plant, steekt ze in zijn mond en loopt de tuin in. 
Je moet veel basilicum eten wil je later een goede Ninja worden. 


Ik zucht diep, geef het op en duw de papieren onafgewerkt in een map en neem een kop thee. 
Blazend over de hete mok dwaalt mijn blik over het aanrecht. 
Plotseling verschiet ik van kleur..... 
De basilicum staat helemaal aan de andere kant, naast het fornuis. 
Links staat een andere pot. 
De pot van Thijs. 
Een pot met Petunia's uit de tuin.


Even opzoeken of ze giftig zijn, die Petunia's....... 


Inge Zwerver

Verjaardagsfeestje voor twee.....

Verjaardagsfeestje voor twee..... 

Ik ga een ballon opblazen 
en neem een taartje bij de thee 
en aan blije dingen denken 
even zijn we met z'n twee 

Ik zal me zijn stem herinneren 
en hoe hij rook en hoe hij was 
en hoe hij bulderend kon lachen 
en even ben ik in m'n sas 

Ik zal me als zijn kind 
verstoppen in zijn armen 
even hoef ik nooit meer iets 
en laat mij door hem verwarmen 

Ik zal hem zien 
als toen, als toen 
en op het eind 
krijgt hij een zoen 

Dit is mijn kado voor hem 
een moment van feest 
want morgen is mijn vader jarig 
zou hij jarig zijn geweest.... 



Inge Zwerver


(dit gedicht staat week 24 in de Libelle!)

De Galerie

De Galerie 

Ik zag een man. 
Niemand anders die hem zag. 
Een man, 
in rode trui. 

Zwart, grijzend haar. 
Een scheiding en een baard. 
Gebogen over schappen. 
In gedachten aan het werk. 

Boodschappen in bruine tassen, 
met flessen en potten. 
Grote vertrouwde handen 
en een grijze pantalon 

Ik zag een appelboom. 
Niemand anders die hem zag. 
Achter in de tuin, 
de sneeuwklokjes daaronder. 

(De mensen in de galerie 
bewonderden schilderijen 
en we praatten met elkaar) 

Toen zag ik weer die man. 
Niemand anders die hem zag. 
Ik hoorde treden kraken. 
Van de trap naar zolder, 
naar boven en weer terug. 

En 
voelde even 
een aai over mijn haar. 

En toen ik met de mensen praatte 
(luisterde en knikte). 
Zag ik een heel klein meisje, 
in de kielzog van die man. 

Een lange staart met elastiek 
huppelend op haar rug. 
Haar kleine knuistje 
gevangen in zijn grote hand. 

Niemand anders die hun zag..... 

(terug in het ouderlijk huis, kruidenierswinkeltje Onderdendam, nu Galerie)

Onder de wieken slapen mensen.....

Onder de wieken slapen mensen...... 

Het is zomaar een vroege zaterdagochtend. 
Mijn loopje naar de molen is zonnig en stil. 
Het dorp is van vogels en mensen met honden. 
Achter ramen zie ik anderen met ochtendkranten en mokken. 
Het is een prettig loopje zo naar mijn werk. 

Op zo'n ochtend als deze voelt de molen een beetje van mij. 
Ik kom dan eigenlijk een beetje thuis. 
Zo gauw de sleutel in het slot gaat beginnen vaste rituelen. 
Vlag in de houder. 
Krant uit de brievenbus en óp de stamtafel. 
Lampen, radio en kaarsen aan. 
Ik scharrel wat heen en weer met boter en borden. 
Het vuur gaat aan voor eieren en ik pers een kan vol verse sinaasappelen. 
Geuren van koffie en brood verspreiden zich door de molen en boven mijn hoofd hoor ik vloeren kraken. 
En dan denk ik even: "Ze zijn wakker" 

Het is altijd weer een nieuw begin als je de gasten ontmoet. 
Ieder bezoek is anders. 
Ieder mens is anders. 
Iedere keer een nieuw verhaal. 

Langzaam kwamen ze naar beneden. 
Al wat op leeftijd. 
Met z'n twee. 
Ze stelden zich voor en keken wat onwennig, maar genietend om zich heen. 
Ik bracht hun koffie en verder nog een hele tafel vol. 

Ze zaten bij het raampje. 
Recht tegenover elkaar. 
Voorzichtig begon ik over hun zoon, die hun deze overnachting had geschonken. 
De ogen van de oude moeder straalden me toe. 
Ja. 
Hun zoon. 
Zo attent. 
Zo fijn dat hij dit had bedacht ook. 
Het feit dat hij had gezocht naar deze plek. 

De moeder had de eerste dertien jaar van haar leven doorgebracht in een molen. 
Ergens in Noord-Holland. 
Midden tussen water en weilanden. 
Ze vertelde van een tijd dat molenaars tevens rietdekkers waren en banenvegers in de winter. 
Dat het vaak hele families waren en dat men onderling nog wel eens van molen ruilde. 
Ze schetste mij de hongerwinter. 
Dat ze boven in haar molen stond en keek naar het veld. 
Dat daar een jongetje liep in vodden en lompen. 
Vies en hongerig. 
Zoekend in stroompjes water naar kleine visjes. 
Dat ze naar het jongetje keek en dat hij terug keek naar haar. 
Twee Hollandse kinderen. 
Dat moment. 
Ze was het nooit vergeten. 

En van de lange rij hongerigen bij de molen van haar vader. 
Kilometers gelopen vanuit druk bevolkte en verwoeste steden. 
Met een gedeukt emaillen pannetje in hun magere handen. 
Ze stonden te wachten op gevangen Stekelbaarsjes uit de vaart. 
In hun monden gepropt zo gauw ze het kregen. 
Zo weinig. 
Zo'n honger. 
Het pannetje overbodig in hun grauwe vingers geklemd. 

De twee gasten staan voor de oude foto's in de molen. 
Herinneringen komen boven. 
Verhalen komen los. 
Over geluiden van vogels. 
Van stilte. 

Als ze gaan schudden we elkaar de handen. 
We kijken in elkaars ogen. 
Ik ben geraakt door hun verhalen. 
Uit een andere tijd. 
Geraakt door hun samenzijn. 
Door hun bezoek. 
De man zegt : "we voelden ons familie, geen gasten". 


Het is altijd weer een nieuw begin als je de gasten ontmoet. 
Ieder bezoek is anders. 
Ieder mens is anders. 
Iedere keer een nieuw verhaal.