Knikje.
Het zit er weer op. De zomervakantie is voorbij. Nieuwe herinneringen zijn gemaakt. We zijn weer aan het werk en de kinderen naar school. Onze dagen hebben inmiddels strakke tijdschema’s en er wordt weer keurig om 6 uur gegeten. Geen late avondpret meer op de camping en de lange uitslaapochtenden moeten wachten tot de zondag. Maar zo nu en dan, zomaar even tijdens de dagelijkse bezigheden, mijmer ik over die heerlijke weken….
We reden met een vrolijke volle auto richting de Picardie in Frankrijk. Net even over de grens van België, maar toch, Frankrijk. Alleen al voor het gevoel zeg maar. We zochten een stukje vrijheid, horloge-vrije-dagen, een nog ongereptere natuur dan het Groningse Platte en natuurlijk veel wijn en stokbrood.
Aangekomen op de camping moest er onverwachts toch even omgeschakeld worden. Leken we in de auto al echte ontspannen reizigers, toen het er op aan kwam bleken er nog enige vlagen stress en een strak ritme in onze hoofden en lijven te zitten. Wat keken we die eerste dagen op tegen de ervaren gasten die al langer vakantie aan het vieren waren. De professionals noemde ik ze. Hun kinderen sprongen al vastberaden en zonder angst met z’n tienen op de trampoline, de onze keken verbaasd en wat angstig naar die wilde bende. Zelfs de allerkleinsten liepen vrij over de velden van de camping, vonden niets eng en hielden het vol tot de late uurtjes in de avond. Deze rasechte vakantiegangers aten wanneer ze honger hadden en bezaten dat nonchalante. Iets onbekommerds. Om jaloers op te worden vonden wij. We keken naar ze en ze knikten bemoedigend terug. ‘Het komt wel goed’ zag ik in dat knikje.
Bij het zwembad neergeploft (een beweging die trouwens veel gemaakt is die paar weken) overtuigde ik mezelf ervan dat alle kinderen ingesmeerd waren, voorzien van zwembandjes, rubberen-opblaasbeesten, ballen en waterpistooltjes. Languit lag ik op een ligstoel. Lang ook had ik uitgekeken naar dit ene moment; het boek pakken dat al weken klaar lag voor het Franse. Langzaam voelde ik iets van een vakantiegevoel binnensluipen in mijn hoofd. De zon scheen haar warme stralen en iets tijdloos kwam over het moment….
‘Máááam!!!! Dat is Floor. ‘Ik moet poepen mam’. Het moment is weg. Zuchtend sta ik op, loop met mijn blonde dame richting caravan voor de grote boodschap en een kwartier later plof ik nogmaals hoopvol neer op mijn ligbed, het boek weer in mijn hand. Twee regels, echt waar, meer waren het er niet. ‘Mááááám!!! Dat is Anne. ‘Kom je ook even bij mij kijken mam’? Tuurlijk kom ik ook even bij mijn oudste kijken, die al heerlijk in het diepe kan! Ik leg mijn boek weer weg en ben een half uur aan de waterkant bij het andere bad. ‘Wat knap’ en ‘Super’ roepend naar een blij mensenkind. Nu kan ik wel even liggen vertel ik mijzelf en installeer me voor de derde keer met boek en doe een poging me te verstoppen achter een zonnebril. Eén bladzijde was me gegund. U raadt het al. ‘Máááám’!!! ‘Kom je ook’??? Daar staat mijn Thijseman. Zijn stevige bruine lijf glinstert in de franse zon. Grote Nemo-zwembandjes om zijn bovenarmen, duikbril op zijn hoofd en een rietje als snorkel in zijn mond. Zijn ogen stralen regelrecht mijn hart binnen. Ik stop het boek ver weg in de tas, plons het water in en speel……
Na enige dagen leven ook wij zonder horloge. We lunchen om half drie ’s middags, toeren langs de mooiste landweggetjes, stranden en krijtrotsen. We stoppen de kinderen pas op bed als het donkert, als ze echt niet meer kunnen en de camping gaat fluisteren voor de nacht. Dan pakt mijn lief nog even de Nintendo van Anne en doet een spelletje. Ik lees mijn boek. Echt. We drinken een wijntje, praten wat af en drinken nog een paar wijntjes. Tot het genoeg is…..
Die dagen leken eindeloos. Voor we het wisten waren we al even ervaren als onze voorgangers. Nu knikten wij bemoedigend naar nieuwe gasten. Herkenden hun onzekere blik bij de trampoline. Keken begripvol als hun kinderen rond acht uur toch echt in tent of caravan moest verdwijnen om te slapen. Knikten nogmaals als we hoopvol boeken uit zwemtassen zagen komen bij het zwembad. En als ze mij dan na twee of drie dagen toevertrouwden dat het leesmoment verschoven was naar de nachtelijke uurtjes, waarna ze met een gekke sprong het water indoken, wist ik dat het vakantiegevoel ook hun had bereikt……
Vive La France (maar natuurlijk ook Oostenrijk, Denemarken, Ameland of Bakkeveen !)
