woensdag 16 maart 2011

Tweeling!

Vanaf het moment dat de tweeling groeide in mijn buik, was er Het Grote Verschil.
Lag de één heerlijk rond genesteld aan de linkerzijde van mijn lichaam, rustig dobberend, waarschijnlijk zuigend op haar duim, te genieten van de warmte van het vruchtwater en de gedempte geluiden welke zo nu en dan door mijn buikwand filterden. 
De ander schopte en draaide dat het een lieve lust was. 
Eruit, schreeuwde dit kind met zijn voetjes. 
Baande zich een weg langs mijn organen met zijn ellebogen. 
Waar is hier de uitgang! 

Eenmaal ter wereld werd deze tendens voortgezet. 
De kleine Floor lag met grote ogen, rustig de wereld in haar op te nemen. 
Ze wachtte keurig op de vele flessen melk en lachte lieve lachjes naar de zon en naar haar moeder. 
Een beetje pech bleek ze wel te hebben. 
Haar intentie om haar levensreis rustig te beginnen, werd ruw verstoord door haar tweelingbroer. 
Thijs. 
Thijs kon huilen. 
Niet een beetje, maar veel. 
En boos was hij ook. 
Boos als hij moest slapen en boos als hij niet kón slapen. 

Ik zie mezelf nog gaan. 
Op mijn tenen door de tuin in Stitswerd. 
Twee baby's in de kinderwagen. 
Zonnestralen gedempt door gazen doeken. 
Amper een voet in huis gezet of er klonk alweer gebrul. 
Vermoeid sleepte ik mij terug. 
Vier oogjes gluurden boven lakentjes naar hun moedeloze moeder. 
Twee hele boze en twee hele verbaasde. 
U mag raden hoe het zat. 

Thijs heeft altijd snel willen gaan. 
Floor neemt de tijd. 

Al die zes jaren van hun korte leventje heb ik weinig tweelingachtigs kunnen ontdekken aan dit stel. 
Ik betrap mij er deze hele periode regelmatig op, dat als een ander het woord tweeling gebruikt en daarmee mijn twee jongsten bedoeld, mijn hart een ongelofelijk sprongetje maakt. 
Ik zou het bijna zijn vergeten! 

Zijn er dan geheel geen gelijkenissen zie ik u zichzelf afvragen. 
Geen bijzondere gevallen waar we toch allemaal zo graag over mogen lezen? 
Onverklaarbare gebeurtenissen? 
Telepathie? 

Toch wel. 
Onlangs hadden we er één te pakken. 
Werkelijk. 
Een gebeurtenis om op te schrijven. 
Om te blijven vertellen. 
Al was het alleen al om hunzelf te blijven herinneren aan de speciale periode dat ze samen groeiden en ter wereld kwamen. 

Het was op een nacht. 
Rond een donker uurtje of twee. 
Ik hoorde wat gestommel boven aan de trap en vond daar mijn zoon. Verwarde haren rond zijn slaperige hoofd, een scheefgezakte pyjama- broek en in zijn armen een grauw verwassen doekedoek. 
"Ik heb zo naar gedroomd mama". 
"Ik droomde dat ik in het water viel en ging verdrinken". 
"Gelukkig kwam jij mama en hebt me gered"! 
Ik knuffelde mijn ventje en stopte hem met enkele aaien over zijn bolletje weer in zijn bed. 

Ongeveer anderhalf uur later. 
Wéér geluiden op de overloop. 
Daar is Floor. 
Blonde haren pieken rond haar rode wangen. 
Haar nachtpon dwarreld veel te groot langs haar prachtig lijfje. 
Haar eeuwige duim in de mond. 
"Ik heb zo naar gedroomd mama". 
"Ik droomde dat Thijs in het water was gevallen, maar gelukkig haalde jij hem er weer uit". 

Ik schrok. 
Wakker. 
Midden in de nacht. 
Een zeer bijzondere tweeling moment. 
Mijn hart sloeg over. 
En even was het alsof ze weer samen in mijn buik zaten. 

Dit moest worden opgeschreven. 
Vastgelegd. 
Bij dezen.....