Las u de vorige keer dat ik één van mijn kinderen zonder enige waarschuwing Petunia's liet eten.
Het kan nog een graadje erger kan ik u zeggen.
Ik had zo'n dag vandaag.
Nogal volgeboekt met werk en veel gevlieg.
Handig als je je werk op loopafstand hebt, dat wel.
Maar je loopt op de één of andere manier ook wel erg vaak heen en weer.
Tussendoor wil je ook nog je kinderen een boterham smeren tijdens de middagpauze in de veilige haven van thuis.
Het plaatje oogt aan de buitenkant idyllisch.
Een moeder met een zooitje kinderen aflopend van groot naar klein aan de keukentafel.
Bruine boterhammen, potten jam en pindakaas.
Een gezellig geroezemoes van bestek en verhalen.
De kenner echter ziet de afwezige blik in de ogen van de moeder. Ze knikt wat van ja en schudt wat van nee. Smeert her en der wat boter op een broodje en schenkt de glazen vol met melk.
Maar toch, echt aanwezig is ze niet.
Druk met alles wat ze heeft gedaan, wat nog moet en vooral hóe dat dan moet.
Als alles dan is opgeruimd en de snuitjes zijn weer gepoetst, moet iedereen, vlug vlug, weer naar school.
Het werk wacht.
Een beetje tempo graag.
Het ene kind fietst alvast vooruit en het andere lift met mij mee in de auto, er moeten bloemen worden gehaald voor de molen.
Kinderen in de klas gebracht en daar gaan we weer.
Heeft u al iets gemist in het verhaal?
Heeft u misschien een kind gemist in het verhaal?
U wel?
Ik durf het bijna niet te zeggen.
Het schaamrood staat op mijn wangen.
Maar, vandaag ben ik een kind vergeten!
Terwijl ik langs mijn huis reed, iets harder dan dertig ben ik bang, stond er een meisje van tien achter de ramen van ons huis te wuiven.
Een soort van "joehoe, ik ben hier" manier van wuiven.
Het was Anne.
Opgesloten en vergeten door haar vreselijke moeder.
Ik heb haar niet gezien.
De deuren waren op slot, ik was met twee bengels vertrokken en ben mijn oudste kind vergeten.
Stilletjes en geruisloos spelend op haar kamer liet ik haar achter.
Wat een monster van een moeder.
De opgesloten en vergeten dame vond het zelf zeer komisch.
Ze heeft dapper een andere sleutel gezocht en gevonden en heeft zichzelf weten te bevrijden.
Dubbel van de lach kwam ze zo'n anderhalf uur later uit school en vertelde mij het verhaal.
Werkelijk, ik had er niets van gemerkt.
Geen moment aan haar gedacht.
Geen perfecte moeder, wel een zelfstandige dochter.
En wat kunnen we heerlijk lachen samen!
Inge Zwerver
Geen opmerkingen:
Een reactie posten